Özge Annenin Doğum Hikayesi

17 Kasımda 1 yaşına girecek olan Murat annesinin birtanesi. Özge hanım bizimle bu güzel doğum hikayesini paylaştığı için teşekkür ediyoruz.Murat’a sağlıklı huzurlu yeni bir yaş diliyor ve doğum hikayemizi sizlerle paylaşıyoruz.Keyifli okumalar dileriz:

“Eşimle şubatta evlendik ve hiç aklımda bebek yokken, hamile kaldığımı öğrendim.İşten eve geldiğinde ona sürpriz yapmak için yemek diye mama yaptım, koydum önüne. Önce bir görünüşe bakarak, yüzünü ekşitti. ‘Ye, ye çok güzel yeni aldım tarifi’ dedim.Yok dedi sen yapamamışsın her ne yapmaya çalışmışsan. Mama gibi bu dedi. Gözlerime baktı ve evde bebek mi var yoksa dedi. Evde değil ama karnımda var,9 ay sonra da kucağımızda olur inşallah dedim. Sevinçten havalara uçtu. Çok mutlu oldu. 9 ay boyunca aman eğilme,kalkma,rahat ol diye yemek bile yaptırmayan kocam şu an yemek yapmıyorsun diye her ne kadar yakınsa da,bana prensesler gibi hamilelik yaşattı sağolsun.”
Bir arkadaşım hastanede anestezi teknisyeni ve kadın doğum bölümünde çalışıyor. Benim orda doğum yapmamı çok istiyordu. Eğer orda yapacak olursam,her türlü imkanı vereceğini söyleyip duruyordu. Karnımdaki bebiş ters olduğu için doktorum sezeryana karar verdi ve gün aldık. O büyük günü 17/11/2011 olarak kararlaştırdık.

O güne kadar dip boyamı yaptırmamış olan ben, zaten sabah doğuma gideceğim diyerek,gece hemen dip boyamı yaptırdım. Sabaha kalktığımda da saçlarımı maşa yaptım,makyajımı yaptım,süslendim püslendim,bütün takılarımı yanıma alıp çıktık gittik hastaneye. İlk beni alacaklardı. Önlüğü geçirdiler boynumdan, eşim o sırada fotoğrafımı çekti, zafer işareti çaktım hemen ona da. İçeri çok soğuktu.Biraz tedirgindim.Ama arkadaşım orada olduğu için rahatlatmıştı beni sağolsun. An be an bana neler olacağını söylüyordu.Şimdi uyuşucak,şimdi miden bulanabilir,şimdi şu olacak diye. Böyle bir arkadaşım olduğu için de ayrı bir şanslıyım. Ve ona çok minettarım. Belimden iğneyi vurduktan ve uyuştuktan sonra,beni kestiklerini hissediyorum,çekiştirdiklerini…herşeyi hissediyordum.Bunları hissederken acı duymamakta çok güzeldi.Bu arada videoya da çekiyorlardı beni. 17/11/2011 saat 10:26 bebeğimin dışarıya çıkmasıyla tarihi an ve saat bizimde hafızamıza kazınmış oldu. Onu hemen yanımda küvette,güzelce sildiler.Bir takım şeyler yapılıyordu ama ben bunların hepsini sonradan videoda gördüm. Çubukla burnuna bişeyler sokuyorlardı. Arkadaşım,bebeğimi yanıma getirip öpmemi sağladı.Sonrada hadi canım biz gidiyoruz,sen biraz daha kal burada diyip çekip gitti. Nasıl yani bir yarım saat daha buradamıydım. O da dursaydı bari diyorum ama tabi içimden.Beni diktiler,biçtiler,sonra özel odama alındım. Sevgili kocacım,geleceğim odayı süslemiş püslemiş beni bekliyor. Çıktığımda Annem,Eşim,yakın çevrem meraklı bakışlarla nasıl olduğumu merak ediyorlardı. O kadar iyiydim ki, makyajımı tazeleyip,takılarımı takıp,bebeğimi bana vermelerini bekliyordum. O gün hastane benim yakınlarımla,arkadaşlarımla doldu taştı.Hepsinin gelmesi,beni bu güzel günde yalnız bırakmaması ayrı bir sevinçti. Yaklaşık 8-10 saat sonra ağrılarım yavaş yavaş başlamıştı. Dayanılmaz hale geldi. O an bir daha çocuk doğurmayacağım bir daha yapmayacağım diye söz vermiştim, ama şimdi gel gör ki acısını unuttum. O an lohusalıktan ne dediğimizi bile bilmiyoruz. Odaya girdiğimde, bu balonları eve götürelim demişim mesela, hiç hatırlamıyorum 🙂 Balonlar nasıl hoşuma gitmişse :):):):) Neyse benim doğum hikayem de budur. Tavsiyem, anne oluyoruz diye kendimizi salmamamız. Benim bir dönem pijamalarımı değiştirmeye halim olmuyordu ve neredeyse banyo yapmasını unutuyordum. Anneden önce biz ‘x’ kişisiyiz. Sonra anneyiz.Biz ne kadar iyi olursak,bebeklerimiz de o kadar iyi oluyorlar.Ben bunu anladım. Hoşçakalın.